Don Pedro Pardo de Cela foi encomendeiro da catedral mindoniense. Casa con Isabel de Castro, prima do bispo mindoniense D. Pedro Henríquez de Castro (1427-1445), que lle da «en dote a renta do seo Obispado por dias de sua vida, salvo un tanto que tomou pra seo sustento», mais desde que morre, os sucesivos bispos empezan a reclamarlle eses bens (1449, 1450, 1477) ao que o Mariscal sempre se negou (primeira clave do seu degolamento). A isto hai que engadir que a igrexa quería desfacerse dos encomendeiros polo custo que lles supoñía. Enfrontamentos coa nobreza viñan ocorrendo noutras sés como na de Lugo (1403) ou Ourense (1419). No 1465 Henrique IV noméao alcalde de Viveiro e destitúe a Xoán de Viveiro por apoiar a Afonso e Isabel á coroa de castela. Aos Pérez de Viveiro pertencíalles o señorío de Viveiro e a partir de agora empeza toda unha serie de alianzas e enfrontamentos co Mariscal. O 19 de outubro do 1469 os Reis Católicos cásanse no pazo de Valladolid dos Pérez de Viveiro sendo a madriña María de Acuña, irmá do que sería Xustiza Maior de Galiza no 1480-1483 (segunda clave do seu degolamento). Morto Henrique IV (1474), os Reis Católicos en outubro do 1476, despois da batalla de Toro, césano como alcalde e en xuño do 1478, mándanlle tres cédulas reais prohibíndolle entrar nos concellos de Ortigueira, Viveiro e Mondoñedo (terceira clave do seu degolamento). En outono do 1480 chegan a Galiza os Comisionados reais Fernando de Acuña, López de Chinchilla e Luis de Mudarra con poderes civís e militares para pacificala e crear a Real Audiencia. O 4 novembro os Reis Católicos expídenlle unha Carta de Seguro e Amparo o que nos fai supoñer que comezara o cerco á Frouseira. En plena loita na Frouseira, o cabido en marzo do 1482 trata de quitarlle a Sucesión de Burela a dona Beatriz de Castro e Pedro Bolaño con sentencia condenatoria en outubro na que participa F. de Acuña, se ben non a aceptan, e dona Beatriz rebélase e ocupa bens en San Cristobal e Portocelo. En febreiro do 1483 morre o conde de Lemos e o 31 de marzo mándaselle volver a F. de Acuña a Galiza. Entre xuño-xullo traizoase a Frouseira e en setembro é collido en Castrodouro na casa de Afonso Yáñez, secretario do bispo. É levado preso a Mondoñedo, onde o día 1 de outubro asina o testamento e o 3, o codicilo nunha cámara da casa do cóengo Fernán Balea e dela sae para ser degolado xunto co fillo, Xoán Núñez Pardo, e outros. A finais deste mes, a filla dona Constanza de Castro e o home, Fernán Ares de Saavedra, «furtan» e fanse fortes na fortaleza de Vilaxoán-Caldaloba (Cospeito). Alí, máis dun ano (novembro 1483-xaneiro 1485), enfróntanse ás tropas de López de Haro e outras. Morta dona Constanza polo envelenamento da auga, deponse o cerco, non se derruba a torre porque o pide Alfonso Pérez de Viveiro, sálvaselle a vida a Fernán Ares mais véndeselle todo o morgado en xuño do 1485 en Lugo (final totalmente distinto ao do Mariscal). Mentras tanto, Pedro Bolaño segue sen aceptar as sentencias, desobedecendo os mandatos dos Reis e apoiando ao II conde de Lemos. A familia de Pardo de Cela levou 4 anos de loita, mortes e enfrontamentos contra a política dos Reis Católicos, que se foi impoñendo desde 1480 «manu militari» dos Comisionados e con leis desde a Audiencia e Xuntas do Reino. Galiza perde o seu estatus de gobernanza por imposición dos monarcas de Castela, que acababan de poñer os cimentos e en camiño o Estado Moderno.